هشتم شوال که در تاریخ اسلام به عنوان «روز هدم» نامیده می‌شود، روزی است که به گفته بسیاری از عالمان شیعه، باید آن را «عاشورای دوم» دانست، زمانی که براساس فتوای عالمان وهابی و برخلاف نظر همه فرق اسلامی، قبور ائمه تشیع (س)، بزرگان اسلام و حتی شخصیت‌های اهل سنت در قبرستان بقیع تخریب شد.
تاریخ تخریب قبور بقیع
اگر چه برای نخستین بار در سال 1220 تخریب قبور ائمه بقیع (س) توسط اولین دولت سعودی روی داد اما با شکست این حکومت خودمختار توسط حاکمان عثمانی، این بارگاه با شکوهی عظیم‌تر از قبل ساخته شد به طوری که این مرکز، پس از بازسازی به عنوان مکانی بسیار زیبا و مجلل در نگاه سیاحان توصیف شده است: «یکی از گردشگران انگلیسی در این باره می‌نویسد: «مدینه قبل از انهدام مجدد توسط وهابیان سعودی، شبیه استانبول و شهرهای بسیار زیبای سیاحتی جهان بازسازی شده بود». اما این شکوه و عظمت با آغاز سومین دوره حکومت وهابیون به شیوه‌ای دردناک از بین رفت، در دومین واقع تخریب بقیع، در هشتم شوال سال 1344 براساس فتوای عالمان وهابی، بقیع و تمامی بقعه‌های آن تخریب شد، این افراد حتی به فکر تخریب مزار رسول خدا (ص) نیز افتادند اما شدت اعتراض مسلمانان در کلیه کشورها به میزانی بود که جرئت تعدی به این مکان مقدس را نیافتند، اما تخریب قبور براساس فتوای عالمان وهابی تنها محدود به عربستان نبود بلکه این افراد بارها اقدام به تخریب بناهای اسلامی و شیعی در دیگر کشورها نیز کردند». عثمان بن بشر از دیگر مورخان وهابی درباره حمله به کربلا چنین می‌نویسد: «… گنبد روی قبر (یعنی قبر امام حسین علیه‌السلام) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن‌های نفیس و جز آنها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به 2000 تن از اهالی کربلا را کشته بودند.» و عقیده انحرافی در سال‌های گذشته به تخریب بارگاه سامرا و حرمین امام هادی و امام حسن‌عسکری(ع) نیز توسعه یافته است.
