قبل از هر چيز همه عزيزان و خودم را به تقواى پروردگار که حصن حصين الهى و قلعه محکم خداوندى و زاد يوم المعاد، بل «خير الزاد الى خالق العباد» است، توصيه مى کنم تقوائى که در اعماق جان ما نفوذ کند، و همه چيز ما را به رنگ خود درآورد و «من احسن من اللّه صبغة...» چنين تقوايى به تمام خواسته هاى ما جهت مى دهد، مسير زندگى را مشخّص مى کند، و راه را روشن و هدف را عالى مى سازد.

همان تقوائى که برترين سرمايه و بالاترين افتخار است، همان تقوائى که انسان را به خدا پيوند مى دهد و به مقام عبوديت خاص او مى رساند و از عمق جانش اين ندا برمى خيزد: «الهى کفى بى عزّاً أن أکون لک عبداً و کفى بى فخراً أن تکون لى ربّا; برترين عزّت من عبوديت توست و بالاترين افتخارم ربوبيت توست».(1)



1. بحارالانوار، ج 74، ص 402، ح 23 از امير مؤمنان على(ع).