فقط "پایداری ها" بخوانند

هرجریان و حرکتی به دو مطلب نیاز همیشگی دارد. اول، بازخوانی مبانی گفتمانی و نقدر از درون دوم، بررسی تطبیقی گفتار با رفتار.
و هر جریانی باید سعی نماید مدت به مدت به این دو امر اهتمام ورزد مخصوصا پس از اتمام پروژهای راهبردی که برای نیل به اهدافش برای خود تعریف کرده است.
جبهه پایداری انقلاب اسلامی نیز به عنوان یک جریان ولایی و داخل در مجموعه اصولگرایی با تمام بار تقوا و معنویتی که در موسسین آن می بینیم بی نیاز از این مطلب نمی باشد. تشکیل این جبهه را که حقیر از موهبتهای الهی می دانم، که کمترین دستاوردش تغییر فضای سیاسی از «اصلاح طلب – اصولگرا» به «اصولگرا – اصولگرا» بود و این موهبت کمی نیست که سطح بصیرت مردم را ارتقا داد و فضا را برای انتخاب بین «خوب و خوبتر» در فضای "کلان گفتمانی" فراهم آورد، بر اعضای این جبهه لازم است اکنون که انتخابات مجلس شورای اسلامی به پایان رسیده، نسبت به این دو امر اهتمام ورزند تا خود را برای عرصه های دیگر فراهم کرده باشند. اما در همین راستا بیان دو نکته را لازم می دانم:

1. اولین برداشت که از مفهوم "نقد از درون" صورت میگیرد این است که موسسین جبهه دور یک میز جمع بشوند و به آسیب شناسی عملکرد خود بپردازند که البته این امری بدیهی و مفروض است اما آنچه که از بار معنایی "جبهه"، انتظار می رود مطلبی فراتر از این نحوه عملکرد است . جبهه پایداری امروز در عمر و زید منحصر نشده، چرا که خاکریزهای کوچک و بزرگ پایداری را در شهر به شهر ایران اسلامی مان مشاهده می کنیم. پس لازم است تا تدبیری اندیشیده شود برای بهره مندی از تمامی ظرفیت موجود و خود را محدود به حضرات و دوستان تهرانی نکنیم.

2. در بررسی تطبیقی گفتار با رفتار، احتمالا بهترین قضاوت را دیگران و یا به قولی "صف" می تواند انجام دهد. جوانانی که با دغدغه های بسیار چند ماهی است فکر و ذهن خود را به بزرگواران جبهه پایداری دادند و مدتی است که سخنان آنان را گوش می دهند اکنون که در صحنه مجلس شورای اسلامی، عملکرد جبهه را نیز مشاهده کردند وقت آن است تا کمی هم به دلسوزی های این جوانان گوش داده شود تا به ارزیابی منصفانه ای از تطبیق گفتار با رفتار در جبهه پایداری دست یابیم.